Ο Γεωργούλης, η Βενεζουέλα και ο λάκκος του Τσίπρα

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Γεωργούλης, κατηγορείται για βιασμό και σωματικές βλάβες, μία υπόθεση ιδιαιτέρως σοβαρή, αν αναλογιστεί κανείς, όχι μόνο τη βαρύτητα των εγκλημάτων, αλλά το γεγονός ότι το θύμα επέλεξε επί 3 έτη να μην δημοσιοποιήσει το ζήτημα, ούτε στα μέσα ενημέρωσης, ούτε στην οικογένειά του, αλλά μόνο στις αρμόδιες αρχές.

Δεν επιδίωξε αυτοπροβολή, πολιτικά οφέλη ή την εξόντωση της προσωπικότητας του φερόμενου ως θύτη, αλλά δικαιοσύνη.

Η υπόθεση γίνεται ακόμη πιο σκοτεινή όταν διαχέονται πληροφορίες για ακόμη δύο καταγγελίες κατά του ίδιου προσώπου.

Όταν μας πνίγουν οι καπνοί, ε, κάπου υπάρχει και φωτιά.

 Η μήνυση, λοιπόν, ήρθε στην επιφάνεια τώρα, όχι επειδή κάποιο σκοτεινό κέντρο αποφάσισε, προ εκλογών, να τα βάλει με το κατακρεουργημένο ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επειδή ο αρμόδιος Εισαγγελέας του Βελγίου διέταξε την άρση ασυλίας του Αλέξη Γεωργούλη, μετά από μία εξόχως χρονοβόρα ανακριτική διαδικασία.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο χρόνος που έμαθε το ευρύ κοινό την υπόθεση, αλλά ο χρόνος που το έμαθε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Προβεβλημένα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως η Πόπη Τσαπανίδου και ο Στέλιος Κούλογλου αναγκάστηκαν να ομολογήσουν ότι κάτι πήρε το αυτί τους στον ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και πολύ καιρό, ζήτησαν εξηγήσεις, αλλά πίστεψαν τον Γεωργούλη.

Πολύ βολικό έτσι;

Ένα κόμμα που έκανε σημαία το κίνημα Metoo, με ακραίες αντιδράσεις και συνωμοσίες, αρκέστηκε να πιστέψει τον θύτη της υπόθεσης, να μην γνωστοποιήσει την καταγγελία, να μην του επιβάλλει έστω μία προσωρινή παύση της κομματικής του ιδιότητας μέχρι να αποφανθεί η δικαιοσύνη.

Πραγματικά, θέλω να το πιστέψω.

Και ίσως να το έκανα, αν δεν υπήρχε ιστορικό συγκάλυψης με τον Πρέσβη της Βενεζουέλας.

Σε εκείνη την υπόθεση, το θύμα, το οποίο μάλιστα δικαιώθηκε από τα δικαστήρια για παρενόχληση από τον τότε Πρέσβη, κατήγγειλε δημοσίως ότι επώνυμο πολιτικό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε από την ίδια και άλλα θύματα που εργάζονταν στην Πρεσβεία να δείξουν «πολιτική ωριμότητα» και να μην δημοσιοποιήσουν το γεγονός. Μάλιστα, υφίσταται επιστολή του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα προς τον Νικολά Μαδούρο το 2013, που ζητάει βοήθεια, ώστε η σεξουαλική παρενόχληση να μην δημοσιοποιηθεί στην Ελλάδα και βλάψει την αριστερά!

Γιατί να πιστέψουμε ότι κάτι ανάλογο δεν συνέβη με τον Γεωργούλη;

Ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που ομολόγησε ότι «κάτι άκουσε» για την καταγγελία, επέλεξε να την αποσιωπήσει για να μην βλάψει το κόμμα;

Και τώρα προεκλογικά που πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, ισχυρίζονται ότι προέβησαν σε δήθεν άμεσες ενέργειες. Άμεσες ενέργειες μετά από 3 έτη!

 Εδώ έρχεται στον νου μας και μία παρόμοια περίπτωση:

Όταν αποκαλύφθηκε ότι κομματικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ είχε κάποια εμπλοκή με την υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό, ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να σβήσει εντελώς τα διαδικτυακά ίχνη του συγκεκριμένου προσώπου από την επίσημη ιστοσελίδα του!

Συνεπώς, το ιστορικό δείχνει ότι στον ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο σε τέτοιες υποθέσεις: Είτε κάνουν τα στραβά μάτια, είτε προσπαθούν να αποκρύψουν κάθε στοιχείο που τους συνδέει με τα γεγονότα.

Θα μπορούσαμε να γράφουμε επί ώρες και ονόματα περίφημων influencer της αριστεράς και της προόδου που για μικρότερα ζητήματα κάνουν θεατρινισμούς στα social, ενώ για τον Γεωργούλη είτε δεν έβγαλαν κουβέντα, είτε άρχισαν το ξέπλυμα στους 100°.

Τι να πεις βέβαια και για τα περίφημα τμήματα δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ που επίσης κατάπιαν τη γλώσσα τους.

 Η μόνη αρμόδια αρχή για να κρίνει αν ο Αλέξης Γεωργούλης είναι ένοχος ή αθώος, είναι η δικαιοσύνη.

Ως πολίτες, ωστόσο, μπορούμε κάλλιστα να κρίνουμε την υποκριτική στάση του Τσίπρα, του ΣΥΡΙΖΑ και πολλών αριστερών τοτέμ που πολιτικοποίησαν σκόπιμα συγκεκριμένες ποινικές υποθέσεις που αφορούσαν σε σοβαρά (σεξουαλικά) εγκλήματα και εν τέλει έπεσαν πολλάκις στον λάκκο που έσκαψαν οι ίδιοι για τους πολιτικούς τους αντιπάλους.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μάλιστα επέλεξε, εδώ και πολύ καιρό, να απομακρυνθεί από τα χωράφια της πολιτικής και να παριστάνει τον δικαστή σε ποινικές υποθέσεις που εκτιμά ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί προς άγρα λίγων ψήφων.

 Θα ήταν λοιπόν χρήσιμο να καταλήξουμε σε δύο παραδοχές και ένα συμπέρασμα:

Πρώτον, όσο ευτελίζουμε το κίνημα του Metoo στα υπόγεια της πολιτικής αντιπαράθεσης, τόσο περισσότερο θα δυσκολεύονται τα θύματα να μιλήσουν.

Δεύτερον, το έγκλημα δεν έχει συγκεκριμένη πολιτική, θρησκευτική ή κοινωνική προτίμηση, παρά τις κατευθυνόμενες υστερίες ορισμένων γραφικών του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, μετά από όλα αυτά, οι αυτόκλητοι πολιτικοί τιμητές που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το κίνημα του Metoo θα επιβιώνουν μονάχα στη σφαίρα του γραφικού.

* Άρθρο από "Κοινή Λογική" για το Ελλάδα 24