«Απλά μαθήματα ρητορικής»: Η Λία Λάππα διάβασε το βιβλίο του Άδωνι Γεωργιάδη και γράφει για τα μαθήματα που μας δίνει

Γράφει η Λία Λάππα    

Διαβάσαμε το βιβλίο του Αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας και υπουργού Ανάπτυξης, Άδωνι Γεωργιάδη, και ανάμεσα στον Σωκράτη, τον Πλάτωνα τους Σοφιστές είδαμε και τον Αλέξη Τσίπρα…

Το βιβλίο είναι ακριβώς αυτό που προαναγγέλλει και ο τίτλος στο εξώφυλλο: «Απλά μαθήματα Ρητορικής». Στο εξώφυλλο βέβαια έχει περισπωμένες, ψιλές και δασείες, στολίδια και βάσανα μιας άλλης εποχής…

Αντικειμενικά, ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ένας από τους καλύτερους ρήτορες που έχουμε στο ελληνικό κοινοβούλιο, ανεξαρτήτου κομματικής ταυτότητας ή ιδιότητας, οπότε εξ αντικειμένου η μετουσίωση της εμπειρίας σε γραπτό λόγο είναι κάτι χρήσιμο.

 Και όντως αυτό συμβαίνει στο βιβλίο, γιατί θα δείτε τον συγγραφέα να μιλάει μέσα από την εμπειρία του και να δίνει με απλά λόγια τις στρατηγικές που ακολουθεί, σε εκείνους που θέλουν να μιλάνε σε κοινό ή δημόσια.

Το πόνημα θα λέγαμε ότι έχει έναν αμερικανικό τρόπο γραφής, καθώς η αμεσότητα του συγγραφέα και οι απλές συμβουλές δίνουν την αίσθηση ότι, ακολουθώντας τα γραφόμενα, ο αναγνώστης θα μπορέσει να επιτύχει το ευκταίο, αν πρόκειται για κάποιον που δεν έχει το χάρισμα της ομιλίας μπροστά σε ακροατήριο.

Ξεφυλλίζοντάς το, θα παρατηρήσει κανείς ότι εννοιολογικά έχει αρχή μέση και τέλος κάτι που συστήνει και ο συγγραφέας για να κάνουμε στις ομιλίες.

Αυτό σημαίνει ότι απευθύνεται κυρίως σε μη μυημένους αναγνώστες και επιδιώκει, κυρίως μέσα από το κεφάλαιο «η Ρητορική στο χρόνο», να αντιληφθούν από που ξεκίνησε η τέχνη αυτή, τι σημαίνει για τον δυτικό πολιτισμό που έφτασε και πως μπορεί να εφαρμοστεί στη σύγχρονη εποχή.

Επίσης, το γεγονός ότι χέρι-χέρι με τη ρητορική παραθέτει και τη φιλοσοφία, με παραδείγματα που μας μεταφέρουν στην εποχή της Αθήνας, όπου οι μεγάλες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις μεταξύ φιλοσόφων και σοφιστών οδηγούσαν και τις δυο επιστήμες του τότε κόσμου, σε μεγαλύτερη εμβάθυνση, με οδηγό αποσπάσματα από μεταφρασμένα μικρά κείμενα του Πλάτωνα, θεωρώ ότι δίνει τη λαβή για να τραβήξει τον αναγνώστη σε μεγαλύτερη αναζήτηση της ελληνικής φιλοσοφίας. Τι έλεγαν ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας; Τι απαντούσαν οι σοφιστές;

Ο συγγραφέας, αφού παίρνει θέση για το τι πρεσβεύει η ρητορική για εκείνον μέσα από τα παραδείγματα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, συνεχίζει με τα βήματα που μπορεί να μας κάνουν πραγματικούς ρήτορες. Θέματα όπως η δομή στις σημειώσεις, η αυξομείωση του τόνου της φωνής, η επικοινωνία με το κοινό και τα μυστικά της τηλεόρασης είναι απλές αλλά χρήσιμες συμβουλές που αξίζει να ακολουθήσουμε όταν ανεβαίνουμε στο βήμα.

Αμεσότητα δίνουν στο βιβλίο και οι προσωπικές αναφορές στην καριέρα του και στις περιπτώσεις που χρειάστηκε να επιστρατεύσει τη ρητορική του τέχνη σε όλο της το μεγαλείο, όπως εκείνη τη φορά που για να αποφύγει ως Υπουργός Υγείας φασαρίες από ομάδα αριστερών φοιτητών σε ένα ξενοδοχείο στο Λονδίνο, μιλούσε τόσες πολλές ώρες που οι εν δυνάμει ταραξίες κουράστηκαν πριν καν ξεκινήσουν…

Επίσης, δεν θα μπορούσε να μείνουν απαρατήρητες, οι αναφορές στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα στα κεφάλαια: «ο σημαντικός ρόλος της …Δυσνόητης Κενολογίας» και «η Ωραία Ελένη και ο Τσίπρας» αλλά αυτά δεν θα σας τα αποκαλύψω, γιατί είναι πιπεράτα…

Στο τέλος, ο συγγραφέας παραθέτει ρητορικούς λόγους από την αρχαία ελληνική παρακαταθήκη, με εξαίρεση της Άννας Κομνηνής, που ανήκει στην Βυζαντινή, καλύπτοντας έτσι την ανάγκη του αναγνώστη να διαβάσει το πρωτότυπο και την απόδοσή του σε σχέση με το αντικείμενο της ρητορικής τέχνης.

Μπορεί να φαντάζει ακατόρθωτο αυτό που έκανε ο Περικλής επί εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια, που κέρδιζε τους αντιπάλους του και επομένως και το ακροατήριό του… αλλά ένα απλό μάθημα δημόσιας ομιλίας θα το πάρουμε...