Το ‘21 ανήκει στη Σοφία Μπεκατώρου - Γράφει η Λία Λάππα

Γράφει η Λία Λάππα     

Όσες γιορτές και αν έγιναν για να θυμηθούμε τα ανδραγαθήματα των ανθρώπων του 1821, η Σοφία Μπεκατώρου απέδειξε ότι άθλοι γίνονται και το 2021 αρκεί να σηκώσεις τον δικό σου σταυρό και να δείξεις το δρόμο προς το φως και την αλήθεια. 

Κανένας πολιτικός, καμία ημερίδα, καμία κοινωνική δομή και καμία M.Κ.Ο δεν έκαναν τόσο βαθιά τομή με τόσο αγνά κίνητρα, όπως αυτό της ατομικής και συλλογικής απελευθέρωσης με το να ανατρέψουν τη βαθιά στερεοτυπική αντίληψη «μη το μάθει ο κόσμος» της μέσης και όποιας Ελληνίδας θέλετε. 

Το έμαθε ο κόσμος και το έμαθε από τη Σοφία Μπεκατώρου, η οποία δεν είναι όποια και όποια είναι η άριστη, είναι το καμάρι μας, είναι η σημαία μας και είναι εκείνη που στέλνουμε στο εξωτερικό να μας εκπροσωπήσει. 

Αυτό που λέμε λαϊκά το «πήρε πάνω της», στις εταιρίες το λένε «πήρε την ευθύνη», στη θρησκεία το έχουν ως «μαρτυρία» και στα ενδότερα «εξομολόγηση» ενώ στην κοινωνία που αρέσκεται στα αστυνομικά, στα δράματα και χαίρεται με την καταστροφή του διπλανού το συναντάμε ως «ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ». 

Η αποκάλυψη φίλοι μου, είναι στο μυαλό μας είτε ως ταινία κάποιου εφιαλτικού φανταστικού σεναρίου κυρίως προερχόμενο από τον αμερικανικό σινεμά είτε ως βιβλίο του αγίου Ιωάννη που μιλάει για ενοράσεις που δείχνουν τη ζωή μετά. 

Αυτό είναι φίλοι μου, η Σοφία Μπεκατώρου έκανε την αποκάλυψη της ζωής της, σήκωσε τον σταυρό της μπροστά σε όλο τον κόσμο, απασφάλισε το δύσωσμο μπουκάλι μιας ολόκληρης κοινωνίας χωρίς να φοβήθεί μη λερωθεί και τσαλακώσει την εικόνα της, αντίθετα, προχώρησε μπροστά ως μάνα που έχει στον κόρφο της, το ένα μικρό και το άλλο το κρατάει από το χέρι και τα οδηγεί ενώ πίσω καίγεται ο κόσμος. 

Ως γυναίκα, ως μάνα, ως αθλητής η Σοφία Μπεκατώρου μας έδειξε την αλήθεια της, σε σημείο που σοκαριστήκαμε, δεν θέλαμε στην αρχή να το πιστέψουμε, το συζητήσαμε αρκετά και στο τέλος θυμώσαμε. Θυμώσαμε γιατί εμείς οι γυναίκες τόσο καιρό κάναμε τα στραβά μάτια στους μικρούς και μεγάλους βιασμούς της εμπιστοσύνης, του σώματος, της ψυχής και του μυαλού. Θυμώσαμε γιατί σκύβαμε το κεφάλι, γιατί αντέχαμε και αφού αντέχαμε για μας ήταν όλα τα μαρτύρια. Εδώ που τα λέμε κάθε μαρτύριο έχει και τη λύτρωσή του.  

Στην αρχαιότητα το μαρτυρικό δράμα ακολουθούσε η κάθαρσις, στα πρωτοχριστιανικά χρόνια όσο περισσότερο μαρτυρούσαν οι Χριστιανοί τόσο ποιο πολύ αγιοποιούνταν… στη σημερινή κοινωνία υπήρχε και υπάρχει μαρτύριο χωρίς λύτρωση, αν δεν μιλήσεις, αν δεν ακολουθήσεις τον ίδιο δρόμο με τη Σοφία Μπεκατώρου. Και το περίεργο είναι ότι το έβλεπαν όλοι, το ήξεραν όλοι, το έκρυβαν όλοι και κανένας δεν μιλούσε. Γιατί άραγε; Μα για να μη το μάθει ο κόσμος. Για να μην μας πιάσουν στο στόμα τους οι γείτονες, μα για να μην μας χλευάσει το χωριό, να μη βουίξει ο μαχαλάς… 

Θα μου πείτε ποιοι το έβλεπαν και δεν μιλούσαν, και που ήξεραν τι συνέβαινε στο κάθε σπίτι… Το ήξεραν, οι γονείς που βίαζαν τα παιδιά τους, οι συγγενείς που το έβλεπαν και δεν μιλούσαν, ή που το έκαναν οι ίδιοι, οι παππούδες υπεράνω πάσης υποψίας, οι προπονητές και φίλοι των γονιών, οι δάσκαλοι.. το ήξεραν και υπολόγιζαν ότι εσύ είσαι ένα μικρό παιδί κορίτσι ή αγόρι και σου έχουν κόψει τα φτερά τόσο νωρίς, τόσο γρήγορα που δεν θα μπορούσες ποτέ να πεις και να δουν οι άλλοι ποιοι πραγματικά είναι. 

Πολιτεία, εκκλησία, κοινωνία συνένοχοι στα εγκλήματα που γίνονταν και γίνονται μέσα στο σπίτι. Η Σοφία Μπεκατώρου σήκωσε τον σταυρό για κάθε σπίτι, για κάθε κλειστό στόμα, για κάθε κορίτσι και αγόρι που έτρεμε κρυφά για χρόνια και έβλεπε την υποκρισία του κόσμου που συνέχιζε να υπάρχει ενώ ο δικός του είχε γκρεμιστεί τις ώρες που κανείς δεν έβλεπε… 

Κι αν νομίζετε κάποιοι, ότι το έκανε για προβολή ή για να τιμωρήσει κάποιους… είστε μακριά νυχτωμένοι και είστε ίδιοι με εκείνους που λένε «μα τώρα το θυμήθηκε»… Δυστυχώς η ανώριμη Ελλάδα ποτέ δεν έμαθε να αγαπάει τον εαυτό της και τους ανθρώπους της, το σχολείο μας μαθαίνει τραγουδάκια πατριωτικά, κουτσή ορθογραφία αποκρύπτοντας τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας και φυσικά ούτε λέξη για έννοιες όπως φιλοσοφία, ανθρωπισμός και ενσυναίσθηση… ίσως τα τελευταίαχρόνια κάτι να έχει λίγο αλλάξει. 

Υπάρχουν πολλά μαθήματα που λείπουν από το σχολείο και βρίσκονται στην καρδιά στο μυαλό στη φύση, πόσο παράδοξο στην Ελλάδα έχουμε τις πιο βαριές σάκες μαθητών και τους μαθαίνουμε τα πιο λίγα πράγματα… σε σχέση με γραμματικές, μαθηματικές και ιστορικές γνώσεις. 

Η Σοφία Μπεκατώρου με την αποκάλυψή της, σήκωσε το σταυρό της, φόρεσε το ακάνθινο στεφάνι της και στο δρόμο της περπάτησαν κορίτσια και αγόρια που είχαν πληγωθεί βάναυσα, βρήκαν τη λύτρωση και όλοι μαζί έγιναν μια αλυσίδα. Αυτή η αλυσίδα νοερά έχει ομόκεντρους κύκλους και κάθε φορά που ποδοπατείται ένας άνθρωπος σηκώνεται σκόνη και τον τυλίγει. 

Όμως ακόμη και τώρα μετά από έναν ολόκληρο χρόνο η σκόνη δεν αρκεί γιατί ο κατηγορούμενος κλείνει τα μάτια περνάει η μπόρα και μένει εκεί ακλώνητος στη θέση του. Σε πρόσφατη συνέντευξή της δήλωσε: 

«Έχω απογοητευτεί από τoν χώρο του αθλητισμού. Στον χώρο της γυμναστικής υπάρχουν 37 καταγγελίες κοριτσιών και οι φερόμενοι δράστες βρίσκονται αυτή την στιγμή σε θέσεις ευθύνης, στην ομοσπονδία, σε σχολεία, σε συλλόγους» . Δεν ξέρω σε ποια άλλη χώρα μένουν σε θέσεις ευθύνης άνθρωποι τέρατα που διέπραξαν έγκλημα και επειδή πέρασαν χρόνια μέχρι να αποκαλυφθεί έχει παραγραφεί… 

Ο υπουργός Δικαιοσύνης Κ. Τσιάρας έχει κάνει βήματα προς αυστηροποίηση των ποινών αλλά χρειάζονται αναρίθμητες άλλες υποστηρικτικές δομές για να λειτουργήσουν οι νόμοι και να δούμε αποτέλεσμα ως κοινωνία. Δυστυχώς το 21 σημαδεύτηκε από 17 γυναικοκτονίες και αναρίθμητες καταγγελίες για ενδοοικογενειακές τραγωδίες που εκτυλίσσονται τις περισσότερες φορές μπροστά στα μάτια παιδιών. Άλλο ένα μεγάλο κεφάλαιο βίας που αν είχαν μιλήσει οι γυναίκες, αν ήξεραν που να απευθυνθούν, αν κάθε γυναίκα και άνδρας επιμορφώνονταν πριν τον γάμο και αν όλα ξεκινούσαν σωστά από το σχολείο, θα είχαμε 17 ανθρώπους ζωντανούς και τα παιδιά τους με Μάνες. 

Γυναίκες, άνδρες, κορίτσια, αγόρια μιλήστε, ακολουθήστε το παράδειγμα της Σοφίας Μπεκατώρου, μη φοβάστε, μην αφήνετε κανέναν να σας ελέγχει και να σας εξουσιάζει, δεν είναι κανένας ανώτερος από εσάς, είστε στη ζωή για να ανθίσετε και να ευχαριστηθείτε όχι να μαραζώσετε και να πεθάνετε. 

Ας ελπίσουμε ότι το ‘22 θα έχουμε ακόμη περισσότερες ηρωίδες, όπως η Σοφία Μπεκατώρου. 

Αρθρογράφος: Λία Λάππα