Η μέρα που τελείωσε το παραμύθι… - Γράφει ο Στρατής Κοκκινέλλης

Πέρασαν 10 χρόνια από τη μέρα που οι Έλληνες κλήθηκαν να απαντήσουν στο πιο ακατανόητο - κι εν τέλει παραπλανητικό - ερώτημα που τέθηκε ποτέ σε κάλπη. Ήταν 5 Ιουλίου 2015, όταν η «Πρώτη Φορά Αριστερά» κάλεσε τον ελληνικό λαό να απορρίψει τη συμφωνία των δανειστών, χωρίς καν να υπάρχει στο τραπέζι άλλη πρόταση. Ήταν η κορύφωση ενός πολιτικού θεάτρου, που είχε ξεκινήσει τον Ιανουάριο της ίδιας χρονιάς με φόντο υποσχέσεις για σκισμένα μνημόνια, αξιοπρέπεια και λεβεντιά.

Η αλήθεια ήταν σκληρή. Τα όσα παρουσίαζε η Νέα Δημοκρατία μέσω σποτς και αποδοκιμαζόταν – μέχρι που κατηγορήθηκαν για εθνική προδοσία και ότι εργάζονται για ξένα συμφέροντα και για τους «κακούς» ευρωπαίους – τελικά τα βιώσαμε. Κλειστές τράπεζες, ουρές στα ΑΤΜ, εθνικός διχασμός, επενδυτική απομόνωση και απώλεια κάθε αξιοπιστίας της Ελλάδας σε κάθε διεθνές φόρουμ ήρθαν για να μείνουν σχεδόν μισή δεκαετία.

Όμως, η πέμπτη μέρα του Ιουλίου δεν πήγε χαμένη. Ήταν το τέλος της πολιτικής αθωότητας για μια ολόκληρη γενιά, για εμάς που ήμασταν νέοι τότε και είδαμε το τίμημα της δημαγωγίας να χτυπάει την πόρτα μας. Η 5η Ιουλίου δεν κατέληξε απλώς σε ένα νέο μνημόνιο - το τρίτο και χειρότερο - αλλά αποκάλυψε και τη γύμνια ενός πολιτικού χώρου που βασίστηκε σε αυταπάτες και φθηνά συνθήματα.

Ο Αλέξης Τσίπρας, με απερίγραπτη ελαφρότητα, μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, πρόδωσε το ίδιο του το αφήγημα, και κατέστησε σαφές πως η Αριστερά στην εξουσία δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια κακοστημένη παράσταση. Τη μια μέρα ήρωας του δρόμου, την άλλη υποταγμένος στις Βρυξέλλες. Κι από εκεί που σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα «Εμείς θα βαράμε το νταούλι και αυτοί θα χορεύουνε, δεν θα παίζουνε αυτοί το ζουρνά και εμείς θα χορεύουμε», καταλήξαμε σε κυβίστηση τεραστίων διαστάσεων κι ακόμα πιο σκληρά μετρά υποθηκεύοντας το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς.

Μέσα σαυτό το χάος, όμως, υπήρξε και ένα ανέλπιστο δώρο προς τη νέα γενιά. Η αποκάλυψης της Αριστεράς και της δημαγωγίας. Γκρεμίστηκε, βέβαια, η ελπίδα! Οι νέοι γύρισαν την πλάτη στο ψεύδος, αναζήτησαν σταθερότητα, Ευρώπη, αλήθεια. Η Αριστερά δεν ξαναγίνεται ποτέ πλειοψηφικό ρεύμα. Όχι γιατί της το στέρησε κάποιος, αλλά γιατί αυτοαποκαλύφθηκε και αυτοκαταστράφηκε.

Όσοι σήμερα μιλούν για «ιστορικό ΟΧΙ» αγνοούν ότι αυτό που έμεινε τελικά, δεν ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αλλά η πανεθνική αποδοκιμασία του λαϊκισμού που ακολούθησε. Μια ολόκληρη γενιά έγινε πιο σοφή, πιο ρεαλίστρια, πιο ευρωπαϊκή. Έμαθε να μην ζει σε αυταπάτες και ότι τα αποτελέσματα έρχονται με σχέδιο και πλάνο.

Αλέξη Τσίπρα, ευχαριστούμε. Όχι για όσα κάνατε, αλλά για όσα μας διδάξατε με το παράδειγμά σας. Χάρη σε εσάς, καταλάβαμε ότι ο γάιδαρος όντως δεν πετάει. Ότι η πολιτική δεν είναι παιδική χαρά, και ότι τα ψέματα έχουν τελικά πολύ κοντά ποδάρια.

Η 5η Ιουλίου δεν ήταν η νίκη του ΟΧΙ. Ήταν η αρχή του τέλους για τον λαϊκισμό.

Υ.Γ. Όσο για το περιβόητο rebranding, μια από τα ίδια. Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς…

*Ο Στρατής Κοκκινέλλης είναι φιλόλογος - δημοσιογράφος