Τασούλας για Πρόεδρος της Δημοκρατίας: Επιλογή κυβερνητικής σταθερότητας - Γράφει ο Γιάννης Κουτσομύτης

Μετά από ένα ικανό διάστημα περίσκεψης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατέληξε τελικά στο πρόσωπο που προτείνεται να αναλάβει το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Και το πρόσωπο αυτό είναι ο Πρόεδρος της Βουλής και ιδιαίτερα έμπειρος κοινοβουλευτικός Κωνσταντίνος Τασούλας. Πρόκειται για μια επιλογή από τον Πρωθυπουργό με συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και καθαρή στόχευση.

Εδώ και περίπου δύο μήνες επικρατούσε στους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους μια ακατάσχετη προεδρολογία, μέσω φημών, εικασιών και προβλέψεων. Ενώ εξαρχής φαινόταν ότι ο Κωνσταντίνος Τασούλας θα ήταν μια λογική και “ασφαλής” επιλογή για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, εν τούτοις πολλοί δημοσιολογούντες άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου της ονοματολογίας, εμπλέκοντας και προσωπικότητες της Κεντροαριστεράς με το επιχείρημα ότι η εκλογή ενός προσώπου προερχόμενου ή φιλικά διακείμενου προς το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα κλίμα ευρύτερων πολιτικών συναινέσεων, και γιατί όχι, να αποτελέσει το πρόπλασμα για μια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μετά τις επόμενες εκλογές.

Τελικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως ζύγισε τα υπέρ και τα κατά έκαστης επιλογής και εκ του αποτέλεσματος φαίνεται πως έκρινε ότι στο υπάρχον πολιτικό πλαίσιο και παίγνιο είναι προτιμότερη η διασφάλιση της κυβερνητικής σταθερότητας μέσω ενός προσώπου που απολαμβάνει την απόλυτη αποδοχή του συνόλου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας.

Οι άλλες δύο επιλογές που είχε ο αρχηγός της ΝΔ ήταν η πρόταση επανεκλογής της Κατερίνας Σακελλαροπούλου και η επιλογή ενός πολιτικού με κύρος από τον χώρο του “όλου ΠΑΣΟΚ”, με προφανέστερη περίπτωση τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Η νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπηρέτησε με εξαιρετικό μέτρο και ήθος το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα, αναδεικνύοντας τις αξίες της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και του ανθρωπισμού. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου έκανε όμως ένα σοβαρό επικοινωνιακό και θεσμικό λάθος με την παρουσία της στην παρέα των ακτιβιστών στα επινίκια της ψήφισης του νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Παρότι προφανώς ακόμη και ο/η Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει το δικαίωμα της γνώμης στα σοβαρά πολιτικά ζητήματα της χώρας, εν τούτοις οφείλει -και για λόγους τήρησης των ισορροπιών- να μην επιδεικνύει την προτίμησή της σε συγκεκριμένες νομοθετικές πρωτοβουλίες.

Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου γνώριζε πολύ καλά ότι από την πρώτη ημέρα που προτάθηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την Προεδρία της Δημοκρατίας τον Ιανουάριο 2020, βρέθηκε στο στόχαστρο του κύκλου των υποστηρικτών του τέως ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλου, με αιχμή συγκεκριμένο εκδοτικό συγκρότημα. Η γενναία και συνεπής απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να μην προτείνει την επανεκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία συσπείρωσε τις δυνάμεις του βαθέος κράτους εναντίον της Κατερίνας Σακελλαροπούλου και έγινε αμέσως σχεδόν αντικείμενο μιας οργανωμένης καμπάνιας απαξίωσής της στο δεξιό ακροατήριο. Ο συγχρωτισμός σε wine bar με τους ακτιβιστές του νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και η παρολίγο βράβευση του ακτιβιστή/διασώστη προσφύγων Ιάσωνα Αποστολόπουλου κατέστησαν την ΠτΔ κόκκινο πάνι στην συντηρητική δεξιά πτέρυγα της ΝΔ. Σημαντικός αριθμός βουλευτών της ΝΔ (20 έως 30) είχαν διαμηνύσει αρμοδίως στο Μέγαρο Μαξίμου ότι δεν θα υπερψήφιζαν μια πιθανή πρόταση επανεκλογής της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στην Προεδρία. Το γεγονός αυτό φαίνεται πως βάρυνε τελικά σημαντικά στην απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να μην προτείνει την επανεκλογή της, παρότι οι μεταξύ τους σχέσεις υπήρξαν πολύ καλές καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας της.

Η τρίτη πιθανή επιλογή για τον Πρωθυπουργό, και η πλέον ενδιαφέρουσα πολιτικά, ήταν η περίπτωση της πρότασης για μια σημαίνουσα προσωπικότητα προερχόμενη από το ΠΑΣΟΚ, με προφανέστερο υποψήφιο τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο πρώην Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ 2012-2015, επιφανής Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου και άριστος γνώστης όλων των πτυχών της πολιτικής, κοινοβουλευτικής και διοικητικής διάρθρωσης του κράτους κάλυπτε όλες τις προδιαγραφές για την ανάληψη του αξιώματος του ΠτΔ. Ακόμη και το γεγονός ότι ως βασικός statesman του κεντροαριστερού χώρου δεν θα μπορούσε να είναι ένας “βωβός” Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν φαίνεται ότι αυτό το “ενοχλητικό” στοιχείο αποτέλεσε τη βασική αιτία για την μη επιλογή του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η πολιτική συναίνεση είναι σαν το τανγκό. Χρειάζεται δύο παρτενέρ. Η στάση του ΠΑΣΟΚ δια μέσου του Προέδρου του Νίκου Ανδρουλάκη έχει δείξει με κάθε τρόπο τους τελευταίους μήνες ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει επιλέξει τον δρόμο της δομικής αντιπολίτευσης απέναντι στην Κυβέρνηση και έχει αποκλείσει κάθε πιθανότητα για μετεκλογική συνεργασία με την ΝΔ, όπως ρητά ανέφερε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σε συνέντευξή του την Τρίτη στο ραδιόφωνο του Σκάι. Οπότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε να ζυγίσει την περίπτωση της επιλογής για την Προεδρία μιας σημαντικής προσωπικότητας προερχόμενης από το ΠΑΣΟΚ, με την οποία πιθανότατα θα προέκυπτε εκλογή με πάνω από 180 ψήφους, αλλά από την άλλη πλευρά θα προκαλούσε ίσως κάποιες διαρροές από την καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ, και το κυριότερο, δεν προσέφερε καμία εγγύηση ότι αυτή η “συναίνεση” στο πρόσωπο του νέου ΠτΔ θα είχε κάποια συνέχεια στο άμεσο ή το μετεκλογικό μέλλον. Μηδενικό δηλαδή πολιτικό όφελος.

Σε αυτή την πολυπαραγοντική εξίσωση, είναι προφανές ότι η πλάστιγγα έγειρε προς την επιλογή του μικρότερου πολιτικού ρίσκου και του μεγαλύτερου οφέλους για την κυβερνητική σταθερότητα. Συν το γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος Τασούλας, λόγω μεγάλης πολιτικής εμπειρίας, σημαντικής πνευματικής καλλιέργειας και ενσυναίσθησης για τη βαρύτητα του ανώτατου πολιτειακού αξιώματος είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα είναι ένας πολύ επιτυχημένος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.