Αλέξης Τσίπρας: Ένας Rockstar που σταμάτησαν να αγαπούν

Ο Αλέξης Τσίπρας με την παραίτησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έβαλε τέλος σε μια διαδρομή 15 χρόνων, στη διάρκεια των οποίων συντελέστηκαν ιστορικά πράγματα. Ο πολιτικός που κατάφερε να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά στην εξουσία, αφήνει πλέον πίσω του τα ''καλά'' του χρόνια και μένει να δούμε αν ετοιμάζει κάποια επόμενη πολιτική κίνηση ή τελικά ο διακόπτης έκλεισε και το φως έσβησε οριστικά για τον ίδιο. 

Η λάμψη

Στον Αλέξη Τσίπρα μπορείς να προσάψεις πολλά. Δε γίνεται όμως να μην παραδεχτείς ότι είχε τη λάμψη που έλειπε από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς που πέρασαν από την κρίση και μετά. Είχε το χάρισμα να γοητεύει το κοινό, να το πείθει να συνταχθεί μαζί του και ήταν αυτός που έδωσε μια ελπίδα που εκείνα τα δύσκολα χρόνια της κρίσης και έπειτα των μνημονίων ο κόσμος αναζητούσε.

Και αν ο Τσίπρας εκμεταλλεύτηκε εκείνους του καιρούς για να ανέλθει στην εξουσία, το σίγουρο είναι ότι μόνο εκείνος ήταν που κατάφερε να πείσει τον κόσμο να τον ακολουθήσει. Μην ξεχνάμε ότι υπήρξαν αρκετοί πολιτικοί που προσπάθησαν να εκμεταλλεύτουν την τότε κατάσταση για να έχουν πολιτικά οφέλη, χωρίς βέβαια να μπορούν να πείσουν τον κόσμο ότι είναι οι ''εκλεκτοί''. Μόνο ο Τσίπρας μπόρεσε. Γιατί είχε τη λάμψη που δεν είχε κανείς. Στα χρόνια της κρίσης δεν πέρασε άλλος πολιτικός σαν τον Αλέξη Τσίπρα να μπορεί να γοητεύσει σε τέτοιο βαθμό τον λαό. 

Μόνος

Βέβαια όλα τα παραμύθια δεν έχουν αίσιο τέλος. Και ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να ξεκίνησε ως ο πολιτικός που θα άλλαζε την Ευρώπη, όμως τελικά έφυγε άδοξα, μόνος, μετά από δύο τεράστιες εκλογικές ήττες. Γιατί όμως ο άλλοτε "rockstar" που ο κόσμος λάτρεψε και τον ακολουθούσε σε κάθε του βήμα, κατέληξε να τον απαξιώσει τόσο πολύ, πράγμα που φαίνεται και από το ποσοστό που κατέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές κάνοντάς τον, την πιο αδύναμη αξιωματική αντιπολίτευση της μεταπολίτευσης;

Ο rockstar που αγάπησαν

Και η απάντηση δεν είναι απλή. Δεν είναι απλώς ότι κυβέρνησε και κλήθηκε να κάνει πράξη όσα υποσχόταν χρόνια ο ίδιος και η Αριστερά. Γιατί μπορεί να ήρθε στην εξουσία και το πρώτο εξάμηνο να έφτασε τη χώρα στο ''παρά ένα'' της χρεοκοπίας και της εξόδου από το Ευρώ, ωστόσο ο κόσμος παρά τις κλειστές τράπεζες και τον φόβο ενός GREXIT ψήφισε 62% υπέρ του ΟΧΙ. Και 2 μήνες μετά την ''ηττα'' του ΣΥΡΙΖΑ από την Ευρώπη, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε και πάλι να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε νίκη και τελικώς να σχηματίσει ξανά κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τσίπρας κατάφερε να κερδίσει 2 εκλογικές μάχες και ένα δημοψήφισμα με κύριο όπλο του τον ίδιο. Αν δεν ήταν αυτός, ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανόν να είχε τελειώσει το πρώτο εξάμηνο του 2015.

Ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να πείσει τον κόσμο και τον Ιανουάριο του 2015, και το πρώτο εξάμηνο της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, και στο δημοψήφισμα, και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Και μάλιστα με όλη την Ευρώπη εναντίον του και μια αντιπολίτευση ''στα κάγκελα''. Ο κόσμος όμως ήταν εκεί. Να του δώσει ό,τι ήθελε. Ποιος άλλος πολιτικός θα πήγαινε σε δημοψήφισμα με κλειστές τράπεζες και με τον φόβο κυρίαρχο και θα έφερνε τέτοιο αποτέλεσμα; Ποιος πολιτικός που έλεγε ότι θα έσκιζε τα μνημόνια, θα ψήφιζε τελικά μνημόνιο και θα κέρδιζε τις εκλογές; Ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να κάνει όλα αυτά γιατί είχε τη λάμψη ενός rockstar που αγαπούσαν όλοι. 

Φθορά

Ο χρόνος όμως φθείρει τα πάντα. Και στον Αλέξη Τσίπρα δεν ήταν καθόλου γενναιόδωρος. Γιατί η λάμψη είναι καλή στην αρχή, όταν όμως τα αποτελέσματα που φέρνεις είναι ανακόλουθα με όσα έχεις υποσχεθεί, τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Ο Τσίπρας και το 2019 και κυρίως το 2023 φαινόταν ότι δεν είναι ο ίδιος. Σαν να ''γέρασε''. Έχασε όλη εκείνη τη λάμψη που τον έκανε Πρωθυπουργό. Και σίγουρα παίζει ρόλο τι πολιτική ακολούθησε στη δική του τετραετία παίρνοντας τελικά την πρώτη προειδοποίηση από τον λαό στις εκλογές του 2019, ωστόσο το μετά μάλλον ήταν δυσκολότερο για τον ίδιο.

Με παρελθόν πλέον μετρήσιμο, με μια κυβέρνηση που είχε πλέον κάνει λογιαριασμό σε διάφορους τομείς, ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορούσε πλέον να υπόσχεται πράγματα που ο ίδιος, όταν ήταν κυβέρνηση δεν τα έκανε. Δεν μπορούσε να κάνει μια αντιπολίτευση τύπου 2012-2015 όντας τότε ο ίδιος άφθαρτος. Πλέον είχε κυβερνήσει. Είχε πεπραγμένα που τον ακολουθούσαν. Και ίσως ένα από τα σοβαρά λάθη που έκανε ο ίδιος και τον οδήγησαν πρώτα στη συντριβή και έπειτα στην παραίτηση να ήταν αυτό ακριβώς. Ότι αντιπολιτεύτηκε με όρους αντιμνημονίου σε μια Ελλάδα και σε έναν λαό που δεν είχε όρεξη για νέες περιπέτειες. 

Τα εσωκομματικά

Και εκτός αυτού, είχε να αντιμετώπισει και προβλήματα εσωκομματικά. Βουλευτές και στελέχη που με τις δηλώσεις τους κατά καιρούς έδιναν πάτημα στην κυβέρνηση να ''χτυπήσει'' τον Τσίπρα, με τον ίδιο να τρέχει κάθε λίγο και λιγάκι να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Τα προσωπικά του λάθη και ένα κόμμα στον αυτόματο που ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε έκαναν τον Τσίπρα να φαίνεται κουρασμένος και γερασμένος. Η λάμψη είχε χαθεί. Και όταν έχεις βασίσει την πολιτική σου καριέρα σε αυτή τη λάμψη, τότε αργά ή γρήγορα το τέλος σου θα έρθει. Και θα έρθει με άδοξο τρόπο. Γιατί κάθε μεγάλο ταλέντο, κάθε ποδοσφαιριστής ή μπασκετμπολίστας, κάθε ηθοποιός ή τραγουδιστής που έχει αυτό που αποκαλούμε ''άστρο'' έρχεται στη ζωή μας απότομα και ηχηρά. Και τον στηρίζουμε σε κάθε δυσκολία και τον υμνούμε σε καθέ επιτυχία. Όταν όμως τα χρόνια περάσουν και αυτός ο ''σταρ'' βασίζεται μόνο στο ταλέντο, χωρίς να εξελιχθεί ο ίδιος, να εργαστεί σκληρά για το καλύτερο, να επιλέξει τους καλύτερους συνεργάτες, τότε το τέλος του θα είναι πέρα για πέρα άδοξο. Και ο Αλέξης Τσίπρας δεν ξέφυγε από αυτή τη ρότα. 

Και τώρα τι;

Μετά από 15 χρόνια και έχοντας προσπαθήσει να συνοψίσουμε την πολιτική του καριέρα μπορούμε πλέον να πούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο rockstar που ο κόσμος λάτρεψε και με το πέρασμα των χρόνων σταμάτησε να αγαπά. Ήρθε να αλλάξει την Ευρώπη και το ελληνικό πολιτικό σύστημα και τελικά έφυγε άδοξα και μόνος. Πιθανόν αν δεν υπήρχαν τα χρόνια της κρίσης ο Τσίπρας να μη γίνονταν ποτέ Πρωθυπουργός. Πιθανόν ο ΣΥΡΙΖΑ να μην ήταν και στη Βουλή. Η κρίση όμως του έδωσε όλον εκείνον τον χώρο που έψαχνε για να αναδειχθεί. Εκμευταλλεύτηκε την αγάνακτηση του κόσμου και το ρευστό πολιτικό σκηνικό για να πείσει ότι αυτός ήταν που θα άλλαζε τα πάντα. Αλλά αυτό θα είχε ημερομηνία λήξης, όπως και είχε.

Το τι μέλλει γενέσθαι, μόνο ο ίδιος το ξέρει.